Jeżeli w kogoś wierzyć, to w nią. I kochać, od narodzin aż po rozstanie śmierci nią także. Jeżeli komuś ufać, to tylko najbliższej Ci kobiecie. Nikt i nic nie daje tyle drugiemu człowiekowi, co mama. Bo wiara w nią, miłość do niej i miłość otrzymana od niej są wszystkim tego świata. Nawet czasami nagana w Jej ustach zabrzmi jak zwykłe: wróć, nie jest przecież za późno… Można wiele napisać o tych najpiękniejszych i najmądrzejszych kobietach świata. Można ubrać je w peany, okrzyki zachwytu i… i czasami złości. A one po prostu są z nami. Już od chwili poczęcia dzielą się całą sobą z nowym życiem, a później siłą spokojnej miłości wychowują, wspierają, kochają.
Mamo, bądź zawsze. Wiem, że to niemożliwe, ale… ale bądź. Bo przecież nawet jeśli cię zabraknie, to Twój duch, pamięć i wspomnienie zostaną ze mną do końca.
Dzisiaj wpis związany co prawda z działalnością Fundacji Ludzie Jesieni, ale odbiegający meteorytyką od dotychczasowych. To opis zdarzenia, jakie przytrafiło się mnie. I pewnie wielu z Państwa, niekoniecznie w opisywanym poniżej miejscu czy czasie. To kilkadziesiąt minut z życia człowieka. Minut? Obrazków właściwie. Chwil. Smutnych i niestety – odstręczających. 
Wzmiankujemy o niej na naszej stronie WRP. Ale dzisiaj szerzej chcemy powiedzieć kilka słów o najnowszym projekcie Fundacji Ludzie Jesieni. Projekcie, który według naszego rozeznania jest unikatowym na terenie Dolnego Śląska, a może nawet na terenie Polski. O projekcie wzbudzania świadomości społecznej w walce z tlenkiem węgla typu II. Z czadem. Nasza inicjatywa wpisuje się doskonale w alert antysmogowy. 
W pierwszy kalendarzowy dzień zimy, 21 grudnia 2016 roku, w Wilczyńskiej świetlicy, odbyło się już VI Powiatowe Forum Organizacji Pozarządowych – „Aktywne i świadome organizacje pozarządowe kreatorem nowoczesnego społeczeństwa”. 
