To właśnie one 21 stycznia każdego roku mają swoje święto. Babcie. I te – bywa – trzydziestokilkuletnie, i te zbliżające się do lat stu. Kochane, szanowane, mądre i pomocne. Rozpieszczające często bez umiaru swoje wnuki, ale też dające im z siebie wszystko co najlepsze. Uśmiechnięte, wydaje się bez trosk. Z równym zapałem podrzucające w geście zabawy swoje wnusie, jak i roniące łzę, gdy skrzywdzone płaczą. Takie są te nasze Babcie. Cenimy je i kochamy. I tylko kiedy odejdą już, tak na zawsze, dociera jak bardzo były potrzebne.